Wie is Bas de Vaan?

Mijn naam is Bas de Vaan, 29 jaar en woon in hartje Arnhem. Fietsen is één van mijn grote hobby’s, zoniet uitgegroeid tot een ware passie. Sinds 2000 ben ik verslingerd geraakt aan diverse sporten zoals fitness, schaatsen en mountainbiken.

Laatste jaren beperk ik me vanwege tijdgebrek tot het wielrennen. Vanuit Arnhem kan ik fantastische ritten maken met de nodige hoogtemeters. Het hooggebergte is bekend terrein, van de Franse/ Zwitserse/ Oostenrijkse Alpen tot de Italiaanse Dolomieten. Bovenaan mijn lijstje van sportieve prestaties prijkt de Marmotte in 2002. De gehele dag beestachtig weer getrotseerd, onder het motto opgeven is geen optie. De mentale kracht om het maximale uit je lijf te halen geeft mij als sporter de voldoening voor alle trainingsarbeid.Het bruggetje naar de uitgangspunten van Alp d’HuZes is dan ook eenvoudig te maken.

Iedere deelnemer heeft zijn eigen motivatie om deel te nemen. Velen hebben de onmacht en ongeloof gevoeld toen kanker bij henzelf of in hun omgeving werd vastgesteld. Zij fietsen vanuit deze redenen naar boven en laten ongelofelijke prestaties zien. Alles onder het motto, nooit en te nimmer opgeven. Het maximaal willen presteren op weg naar en tijdens een dergelijk groots spektakel sterkt jezelf en je naasten in het beeld dat álles mogelijk is. Samen ben je sterk!

Onlangs heb ik met het team kennisgemaakt in Tilburg. Tevens werd uit handen van Gerben Mos van Schretlen & Co een fantastische donatie van € 10.000,- uitgereikt aan onze teamcaptain Hetty! Zij is binnen de Rabobankgroep de grote motivator en mede de oprichter van ons team. Komende maanden zet ik me in om lokaal sponsoren te werven. Hierbij denk ik aan de plaatselijke middenstand, maar ook de grote bedrijven waarmee Rabobank Arnhem en Omstreken contacten mee heeft. Dit met hulp van de lokale media. Vanuit mijn hoedanigheid als werknemer geef ik dan ook graag invulling aan het begrip om midden in de samenleving te staan en een bijdrage te leveren aan een betere wereld.Naast de sponsorwerving zal ik komende maanden flink trainen om vijf juni driemaal naar boven te gaan.

Wellicht vraagt u zich (begrijpelijk) af, waarom slechts drie keer? Dit komt door een slepende spierblessure waarvan ik momenteel aan het herstellen ben. In relatie en in schril contrast tot een slopende ziekte als kanker, besef ik me iedere dag weer dat opgeven geen optie is! Het leven is hier té mooi voor! Mag ik ook op uw steun rekenen?